همه آن هايي كه تصميم كبري و حسنك كجايي را به خاطر دارند حتما اين را هم يادشان هست كه در گذشته نه چندان دور مساجد حصارخروان در اكثريت مراسمات اعم از مذهبي و مناسبتي مملو از جمعيت بود و نيازي به برگزاري مسابقه و پخش  كيك و سانديس و چيزهاي مشابه نبود.

اما امروزه مساجد صرفا مكاني براي نمازجماعت ؛ آن هم براي افرادي خاص كه اغلب سالخورده و بازنشسته هستند و بعضي از نزديكان به هر دو مسجد تبديل شده است .

نكته اي كه در اين بين جلب توجه مي كند شايد يافتن " چراي" اين موضوع باشد.

دلايل مختلفي را مي توان براي اين موضوع برشمرد. اما از مهمترين آن ها

تكراري بودن بيش از حد برنامه ها،

شخصي بودن مساجد( نه به معناي تملك سندي) ،

عدم فضاي لازم براي ورود و فعاليت نوجوانان و جوانان،

استفاده از سخنرانان نه چندان ماهر و معروف،

عدم وجود ابتكار و خلاقيت در مراسمات،

اطلاع رساني بسيار ضعيف،

انگشت نما شدن كساني كه براي نخستين بار پا به مسجد مي گذارند؛ اين مورد شايد 50 درصد اين معضل را سبب ساز شده باشد. اين مورد به ضعف مساجد مربوط نمي شود و شايد ريشه در فرهنگ ما داشته باشد.

برگزاري بيشتر مراسمات در مسجد شهدا و عدم وجود بالانس در برگزاري مراسمات بين دو مسجد

زمان بندي نامشخص و در بعضي موارد تداخل زماني مراسم با بعضي برنامه هاي ديگر

را مي توان نام برد

شايد علاوه بر اين دلايل دلايل ديگري نيز وجود داشته باشد . شما نيز در بحث ما شركت كنيد تا به ريشه يابي اين معضل مهم بپردازيم. زيرا مساجد همانند سنگر است و اگر در جامعه اسلامي سنگر خالي شود چطور مي توان توقع مقاومت در برابر دشمنان را داشت؟؟؟

نظر يكي از بازديدكنندگان محترم:


باسلام بنده نیزباشما هم عقیده هستم مساجد ما تقریبا حالت شخصی پیداکرده وعده ای در سرخود این فکر رامی پرورانندکه مسجد ارث پدریشان است و بارها این مسئله مشاهده شده که همین افراد در مراسمهای پخش غذای نذری چنان برخورد بد وزننده ودور از انتظاری با برخی از میهمانان داشته اند که آن بندگان خدا نه تنها قید غذاخوردن رازده اند بلکه پس از رفتن از مسجد پشت سرشان راهم دیگر نگاه نکرده اند.یکی از راهکارهایی که میتوان ارائه کرد البته به اعتقاد این بنده حقیر،عوض کردن هیئت امنای مسجد با انتخاب مردم وسپردن امور به دست جوانان است (چون که دوران ریزعلی خواجوی وپتروس فداکار تمام شده والان دوره باب اسفنجی و فوتبالیستهاست)(مزاح)