خبرگزاري رسمي شهر حصارخروان(حصارنا)

سرویس ورزشی «حصارنا»- خولیو ولاسکو با درخواستی که از سوی رئیس جمهور آرژانتین دریافت کرد، قید ادامه فعالیت در ایران را زد و برای بازگشت به کشورش اعلام آمادگی کرد. این خبری بود که طی روزهای اخیر به عنوان یکی از مهمترین مسائل موجود در ورزش کشور مطرح و خیلی زود به واقعیت پیوست. اما در این خصوص آنچه در ذهن اهالی ورزش نقش بست این بود که مگر بازی والیبال چه اهمیتی دارد که رئیس جمهور آرژانتین حاضر شده شخصا طی درخواستی از ولاسکو بخواهد تا به تیم ملی والیبال این کشور بپیوندد.  
 
برای یافتن پاسخ این سوال اشاره ای به یکی دیگر از حاشیه های مهم این روزهای ورزش می کنیم. مسئله باشگاه پرسپولیس این روزها به شدت برای هواداران این تیم نگران کننده شده و این در شرایطی است که بعد از سال ها دوری از صدر جدول، در فاصله پنج هفته مانده به پایان رقابت ها، پرسپولیس نیز یکی از شانس های اصلی قهرمانی بوده و در کورس قهرمانی با سایر رقبای خود می جنگد. جنگی که البته با اعتصاب و خانه نشینی بازیکنان سرخپوش قدری نابرابر شده و معلوم نیست در هفته های آتی چه بلایی گریبان گیر سرخپوشان خواهد شد. 

 
از یک سو رئیس جمهور آرژانتین از آن سوی دنیا برای سرمربی والیبال تیم ملی ایران نامه ارسال می کند که این مربی آرژانتینی هدایت تیم ملی والیبال این کشور را بر عهده بگیرد و از سوی دیگر در کشور ما، تیمی با بیش از 30 میلیون نفر هوادار با مشکلات مالی عدیده ای دست و پنجه نرم می کند و کار به جایی می رسد که در فاصله چند قدم مانده به قهرمانی بازیکنان این تیم دست به اعتصاب می زنند. موفقیت والیبال آرژانتین چه تاثیری بر مردم این کشور دارد که یک رئیس جمهور حاضر می شود شخصا وارد موضوع شود. موفقیت پرسپولیس چه تاثیری می تواند در روحیه 30 میلیون هوادار مشتاق این تیم داشته باشد که این روزها نه تنها رئیس جمهور، بلکه حتی وزیر گوشه نشین ورزش نیز به عنوان متولی این تیم پرطرفدار پایتخت، قدمی برای رفع مشکلات بر نمی دارد.  
 
این در حالی است که شور و نشاطی که ورزش می تواند برای یک جامعه فراهم کند را شاید نتوان با میلیاردها تومان هزینه فراهم کرد. ظرفیت ورزش در کشور ما به قدری بالاست که می تواند برای تماشای یک مسابقه فوتبال 100 هزار تماشاگر را به ورزشگاه ها و میلیون ها بیننده را پای گیرنده های تلویزیونی میخکوب کند یا میلیون ها نفر را برای دیدن مسابقه والیبال تیم ملی والیبال کشورمان ساعت 5 صبح از خواب بیدار کند. شور، نشاط و هیجان حاصل از پیروزی تیم های ملی کشورمان در سال جاری در جامعه کاملا مشخص بوده و در زندگی عمومی مردم نیز اثر گذار بوده است. به طوری که مردم جشن موفقیت تیم ملی فوتبال کشورمان به جام جهانی برزیل را خیلی مفصل تر از موفقیت های به وجود آمده در سال جاری برگزار کردند.  
 
بودجه ورزش که به خودی خود کم بود و حالا با روی کار آمدن دولت یازدهم این بودجه برای سال آینده کمتر از گذشته نیز شد تا حسن روحانی نشان دهد ورزش برای او یک دغدغه نیست. شاید هم به قول بسیاری از کارشناسان، رئیس دولت یازدهم تمام تخم مرغ های خود را در سبد مذاکرات سیاست خارجه قرار داده است. این در حالی است که وقتی حرف از موفقیت های ورزشی چه در داخل و چه در عرصه بین المللی می شود، اهمیتی که برای این موضوع باید قائل شد کمتر از اهمیتی نیست که رئیس جمهور برای وزارت خانه های اقتصاد یا امور خارجه در نظر می گیرد. از سوی دیگر سوالی که می توان از دولت و اهالی دولت یازدهم پرسید این است که با چند هزار میلیارد تومان می توان یکجا 30 میلیون نفر را خوشحال کرد. چند سال زمان و چه میزان برنامه ریزی لازم است تا نیمی از مردم جامعه چند روزی را خوشحال و بی توجه به دغدغه های زندگی سپری کنند و بدین ترتیب شور و نشاطی یکپارچه در جامعه شکل گیرد. اما جادوی ورزش نیز در همین است. موفقیت استقلال، پرسپولیس و هر یک از تیم ها و ورزشکاران ملی کشورمان می تواند به یکباره همه و یا نیمی از جامعه را خوشحال کند. درسی که این روزها رئیس جمهور آرژانتین با دعوت شخصی از خولیو ولاسکو به آن رسیده و به مسئولین دولتی و ورزشی کشور ما آموزش می دهد، اما گویا گوش شنوا و چشم بینایی برای دیدن آن وجود ندارد.